ALIF
ALIF czyli przednia lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa to kolejna technika operacyjna służąca do stabilizacji kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Jej cecha charakterystyczna to dojście do kręgosłupa przez jamę brzuszną. Jakkolwiek koncepcja ta wydaje się nienaturalna, przedni dostęp ma wiele zalet. Zabieg typu ALIF (ang. anterior lumbar interbody fusion – “przednia lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa”) wykonywany jest dokładnie w tym samym celu, jak zabiegi PLIF czy TLIF, czyli wytworzenie warunków do zrostu sąsiednich trzonów poprzez usunięcie dysku międzykręgowego, przygotowanie powierzchni kostnych oraz wprowadzenie implantu w formie klatki pomiędzy trzony. Podstawowym problemem w dostępach tylnych (PLIF i TLIF) jest konieczność uszkodzenia mięśni, które znajdują się z tyłu kręgosłupa.Ponadto aby usunąć dysk często konieczne jest czasowe odsunięcie korzeni nerwowych, co może doprowadzić do ich uszkodzenia. Zabieg wykonywany z dostępu przedniego, przez jamę brzuszną nie wymaga uszkadzania mięśni – mięśnie ściany jamy brzusznej biegną pionowo przez co dają się z łatwością odsunąć.
Technika operacyjna
-
ALIF – cięcia skórne. 1 – poprzeczne, 2 – pionowe -
ALIF – dostęp do kręgosłupa. 1 – tętnica biodrowa, 2 – żyła biodrowa, 3 – dysk międzykręgowy L5/S1
Zazwyczaj konieczne jest jedno cięcie skórne długości do 12 cm, w zależności od techniki może być poprzeczne lub pionowe (zdjęcie obok). Po odsunięcia mięśni zawartość jamy brzusznej, która pokryta jest otrzewną daje się z łatwością uruchomić i odsunąć. Na drodze pozostaje jeszcze jedna przeszkoda anatomiczna – duże naczynia krwionośne (zdjęcie poniżej). Ich odreparowanie i mobilizacja to kluczowy element zabiegu, niewłaściwe obchodzenie się zwłaszcza z żyłami może doprowadzić do niebezpiecznego dla życia krwotoku. Po odsunięciu naczyń uwidacznia się powierzchnię kręgosłupa. Z uwagi na szeroki dostęp do dysków międzykręgowych, przy braku korzeni nerwowych po drodze łatwo jest usunąć jądro miażdżyste i wprowadzić do przestrzeni implanty. W zależności od schorzenia, gdy dochodzi do znacznej niestabilności czasem konieczne jest dodatkowe wkręcenie śrub z tyłu kręgosłupa.
Możliwe powikłania
Jakkolwiek ALIF jest procedurą mniej inwazyjną niż PLIF czy TLIF możliwe są powikłania charakterystyczne dla tego zabiegu. Najpoważniejsze to uszkodzenie dużych naczyń krwionośnych, zwłaszcza żył (tętnice są dużo bardziej wytrzymałe). Krwawienie z rozerwanej żyły może być bardzo obfite i trudne do opanowania. Uszkodzenie żyły zdarza się u 1 do 15% pacjentów i prawie zawsze daje się opanować bez następstw, zgony są niezmiernie rzadkie. Kolejne charakterystyczne powikłanie występujące u mężczyzn to tzw. wsteczna ejakulacja. Zaburzenie to polega na wstecznym przesuwaniu się nasienia w trakcie ejakulacji, do pęcherza moczowego, przy prawidłowej funkcji wzwodu. W związku z tym zapłodnienie staje się bardzo utrudnione. Mechanizm tego powikłania niejest do końca poznany, uważa się, że wynika z uszkodzenia splotu współczulnego położonego na powierzchni kręgosłupa. Wsteczna ejakulacja występuje bardzo rzadko, u mniej niż 1% operowanych mężczyzn a jeśli wystąpi najczęściej ma charakter przemijający. Ryzyko wystąpienia tego powikłania znacząco wzrasta w przypadku reoperacji. Pozostałe powikłania, jak infekcja zdarzają się tak samo często jak w przypadku innych technik operacyjnych.
Ryzyko niepowodzenia
Wszystkie zabiegi stabilizacji międzytrzonowej kręgosłupa mają na celu osiągnięcie zrostu kostnego między sąsiednimi kręgami. Niestety nie zawsze udaje się osiągnąć ten cel. W przypadku techniki ALIF, w związku z szerokim dostępem do kręgosłupa brak zrostu zdarza się rzadko, u mniej niż 5% pacjentów. Czynniki ryzyka jak palenie tytoniu i cukrzyca znaczącą zmniejszają prawdopodobieństwo uzyskania zrostu kostnego.
